۷- و گاهی "ربَّنا لك الحمدُ مِلْءَ السَّمواتِ والأرضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ، ومِلْءَ ما شِئتَ مِن شيءٍ بعدُ، أهلَ الثناءِ والمجدِ ، اللهمَّ لا مانعَ لِما أعطَيتَ، ولا مُعطيَ لِمَا منَعتَ، ولا ينفَعُ ذا الجَدِّ منك الجَدُّ" می گفت -۲-
۸- و گاهی "ربَّنا لك الحمدُ مِلْءَ السَّمواتِ والأرضِ، ومِلْءَ ما شِئتَ مِن شيءٍ بعدُ، أهلَ الثناءِ والمجدِ، أحقُّ ما قال العبد،ُ وكلُّنا لك عبدٌ، اللهمَّ لا مانعَ لِما أعطَيتَ، ولا مُعطيَ لِمَا منَعتَ، ولا ينفَعُ ذا الجَدِّ منك الجَدُّ" می گفت -۳-
۹- و گاهی در نماز تهجد "لربِّي الحمدُ ، لربِّي الحمدُ" آنقدر بار بار تکرار میکرد که این قیام از قیام پیش از رکوع تقریباً برابر می بود در حالی که شما در این قیام تلاوت سوره بقره را فرموده می بودید -۴-
۱۰- ربنا ولك الحمدُ حمدًا كثيرًا طيبًا مُباركًا فيه (مُبَارَکًا عَلَیْہِ کَمَا یُحِبُّ رَبُّنَا وَیَرْضَی)
گفته این دعا یک صحابی بود که او در پشت نبی صل اللّه وعلیه وسلم نماز خواند ، شما بعد از بلند کردن سر از رکوع "سمِعَ اللهُ لِمَن حمِدَه" گفتید پس صحابی دعا مذکوره را خواند ، بعد از فارغ شدن از نماز شما دریافت کردید که حالا به آواز بلند دعا خوانده بود - صحابی عرض کرد که ائ رسول اللّه من ، پس شما ارشاد فرمودید که یقیناً من زیاده تر از سی ملائیک را دیدم که برای نوشتن این کلمات از آنها هریکی از دیگری در کوشش

۱- صحیح این است که این باید با فتحه (زبر) خوانده شود که معنی آن از خوش نصیبی و عظمت و اقتدار است ، یعنی در دنیا مال و اولاد و خوش نصیبی عظمت و اقتدار کسی را از عذاب اللّه تعالٰی نجات داده نمی تواند ، بلکه برای او صرف عمل صالح تنها نفع بخش و باعث نجات شده می تواند -
۲- مسلم ، ابوعوانه
۳- مسلم ، ابوعوانه ، ابوداؤد
۴- ابوداؤد ، نسائی به سند صحیح ، تخریج این حدیث در ارواء الغلیل حدیث ننبر (۳۳۵) موجود است -